จิตของผู้คนส่วนใหญ่
คุ้นเคยกับการโผเข้าใส่ความรู้สึกนึกคิดอารมณ์
เหมือน 2 มือที่เคลื่อนเข้าหากันอยู่ตลอดเวลา
ขันธ์หรืออารมณ์ต่างๆ จึงกลายเป็น ฉัน
เสียงแห่งอัตตา และความทุกข์จึงปรากฏขึ้น
จิตที่มีสติเป็นเพื่อน
จะไม่หลงไปรวมไปร่วมกับอารมณ์ต่างๆ อย่างเคย
จึงเริ่มตระหนักถึงทางเลือก
ที่จะอยู่ร่วมกับอารมณ์ชั่วครู่ชั่วคราวทั้งหลาย
ในลักษณะที่ต่างไปจากเดิม
เสียงแห่งสันติสุขก็กึกก้องขึ้น