มีสติเป็นเพื่อนใจ
‘กัลยาณมิตรภายนอก’ ก็พึ่งพากันได้ระดับหนึ่ง
เราจึงพึงสร้าง ‘กัลยาณมิตรภายใน’ ให้ตนเองด้วย
ครูบาอาจารย์จึงแนะให้
มีตนเป็นกัลยาณมิตร มีตนเป็นที่พึ่งแห่งตน
ตนที่หนึ่ง หมายถึง ‘สติที่เราสร้างขึ้นมา’
ตนที่สอง หมายถึง ‘ใจ’
คือมีสติเป็นเพื่อนใจ ทักท้วงใจ ตักเตือนใจ หักห้ามใจ และอบรมใจ
สัมพันธภาพที่ดีระหว่างสติ กับใจ
คือมิตรภาพที่งดงาม และลึกซึ้งที่สุด
ที่คนคนหนึ่งสามารถมอบให้กับตนเองได้